Crony & Chum (B) Blues-Surf-Rock 't Stamineeke Webbekom (11-03-2022) report & photo credits: Freddie info club: 't Stamineeke info band: Crony and Chum © Rootsville 2022

De tweede maal deze week dat we ons verplaatsen van de heilige gronden op Gevarenwinkel richting cultuurcafé "t Stamineeke" in Webbekom City, en toch is dit geen bribery ;-) Vorige maandag kwamen we hier nog de zeemzoete country van "Ina Rose" te ontdekken en keerden we met een warm gevoel huiswaarts. Vandaag op de gebruikelijke "Friday Night Out" concerten gaan we weer, voor een hopelijk, nieuwe aanboring van jong talent, "Crony & Chum". Voor de liefhebbers van "Big Bill", diene komt helemaal uit Leive op 18 maart naar Webbekom voor een intiem concertje hier in 't Stamineeke. Het kot zal hier te klein zijn die avond. Het aandachtig luisteren zal die avond plaats maken voor gewoon ouderwetse ambiance al dan niet met ene me hesp of ene me kees want van doane me hesp krijgde groten dest..."Stoase Blues" wordt die avond gewoon "Stamineeke Blues".

Wiens roots ook in de residentiële hometown van "Stella" ligt zijn deze van "Crony & Chum". "Rootsville" is in de eerste plaats ontstaan voor het ondersteunen van eigen talent en het liefst in de kleinere clubs of kroegen. Helaas kunnen we ons daar altijd niet meer aan houden. Misschien komt het wel terug nu onze vierwielers op vloeibaar goud beginnen te rijden en zo, zoals altijd, de staatskas rijkelijk komen te spekken. Geen gezeur over BTW en/of belastingen vanavond want de bezoekers hier bij Maaike...en Christel weten dat de vriendelijke glimlach gratis is bij de service, en zo steken we hier vanavond onze voelsprieten uit richting "Crony & Chum".

Dit duo bestaat uit broer en zus Sarah en Niel Verdeyen. Nog niet te hard op de digitale highway surfen want vanavond is dit pas het vierde optreden en zoeken ze het gezelschap op van de steeds respectvolle muziekliefhebbers hier in dit café. Op tijd er bij zou ik zo zeggen, niet wetende wat het zal brengen. Op tijd en dan toch weer te laat want bij het binnenkomen van "'t Stamineeke" leek het erop of het bordje "Sold Out" mocht aan de deur, en dit allemaal voor "Crony & Chum". Nog maar net aan het showbizz firmament aan het piepen en al zo een aanhang, hoe kwam dat?

Het antwoord daarop kwam al vlug. Niel was nog steeds een onbeschreven blad voor mezelf maar toen we zijn zus in het gezichtsveld kregen, dat is andere koek. Sarah is wereldberoemd in Hoegaarden en op TV. Zo kwamen we al een woordje te schrijven in de episode van "Sarah & The Hattricks", je weet wel de groep van "Pikke Punk" en zo belanden we dan terug in "Leive". Natuurlijk kan Sarah zingen en is ze bovendien zelfs een ambiancebeest pur sang met alle de logica volgend de drukte alhier.

Wij waren overtuigd met een enkele video waarbij Sarah het onsterfelijke "Sixteen Tons" brengt, het nummer dat in 1955 door "Tennessee Ernie Ford" de charts werd ingezongen. Ondanks de prille carrière van "Crony & Chum" gaan ze er toch al prat op om niet op enkel covers te teren maar brengen ze ook hun eigen originals mee in hun bagage. Dit alleen wekt al bewondering op. Het zal een avondje worden met een mix van blues en country of om het moderner te verwoorden, "American Roots Music". Muziekstijlen waar we ons in kunnen vinden. Maar nu de ogen en oren gericht op Niel...en ja ook op Sarah.

Met de deur in huis vallen doen ze meteen met een eigen nummer, "The Valley of Death" en al meteen begin ik vergelijkingen te zoeken. "The Glücks" uit Oostende, daar zijn ze niet psychedelisch genoeg voor, alhoewel dat er toch een tikkeltje van dat psycho gedoe verscholen zit in het gitaarspel van Niel, remembering the Quentin Tarantine cult movies. Een betere vergelijking zou zijn het Britse duo "Le Chat Noir", voor zover die dan nog actief zijn.

"Crony & Chum" zijn clever genoeg om met enkele covers te komen waar je niet onmiddellijk een vergelijking kan maken met het origineel, zo brengen ze van de Canadese singer-songwriter Colter Wall "The Devil Wears a Suit and Tie", een akelige beschrijving heden ten dage. Sarah's vocale kwaliteiten staan er als een huis, broertje lief de zijne tellen ook zeker als hij krachtig uit de hoek mag komen, bij terughoudendheid sluipt er wat twijfel in zijn stem. Komt allemaal wel goed naar mate de optredens zich opvolgen. Hij komt zichzelf te begeleiden op een Epiphone versie van the one and only "Lucille".

Sterk is evenwel als "Crony & Chum" aanzetten voor een "a capella" versie van "Wayfaring Stranger", je moet het maar durven met deze folk song uit 1858. Na eigen werk als "Sweet Revenche" en "Red Wire" komen we terug uit bij een cover van, in het algemeen, minder bekende goden. Hier brengen ze hun versie van "Nose On The Grindstone" van de Amerikaanse Neo-country muzikant Tyler Childers. Daarna pakt dit duo me volledig in met de traditional "In The Pines" bekend geworden door de country blues van Lead Belly. Ja beste "Crony & Chum" diene Kurt wil ik niet vermelden want dat is dan net als bij Elvis...can you dig it?

Mag het ook even om de uitstekende sfeer hier nog een trapje hoger te plaatsen. Yep, dat doen Niel en Sarah met Bill Withers zijn million selling hit "Ain't No Sunshine" en ambiance verzekerd met "The Broken Circle Breakdown" en zo zitten we in het bluegrass compartiment. Ondertussen had Sarah als de professionele hulp ingeroepen van "Half Blind Willie" op de tamboerijn, de Frank moest het weten.

Nog eentje waarmee de sfeer naar een hoogtepunt wordt gehaald is een original met de titel " The Humming", ontstaan uit wat gemummel en uitgegroeid tot een volwaardig nummer. Met "Trip To Ireland" neemt Niel ons op zijn beste Iers mee naar het groene eiland en voelen we met het eerder vermelde "Sixteen Tons" het einde naderen. Gewoontegetrouw smeken ze hier in 't Stamineeke" voor een encore en die krijgen we ook. Voor het gospel bluesje "Lead Me Home" was het eerst nog even paniek om de lyrics te vinden maar eind goed al goed. Nog een extraatje vanuit het standpunt van Niel met "Jolene" van Dolly Parton. Tja, op maandag stond er hier op deze plaats nog onze vlaamse Dolly in de persoon van "Ina Rose" en daar beste Niel, kan je niet aan tippen. Both ways :-).

Voor mijn algemeen besluit kom ik uit bij de woorden van Dave Berry, They've got a strange effect on me, and I like it. Sterk eigen werk in een mix van bekende en minder bekende covers, nog even bijstellen en de toekomst is aan jullie, Soms ook even de fun plaats laten maken voor de ernst, het DNA is er. Point final! Met dank aan Maaike...

speciaal voor Niel,
the one and only...